چشم ها را باید دید

تاحالا به آسمونِ تنهای ابریِ شب زل زدی؟ یه بوم نقاشیه که یه رنگ خاصی داره بعضی وقتا نیلیه و ابرا مثل لکه‌های سیاه پاشیده شدن روی بوم خیلی بامزه و اتفاقی انگار که خدا قلموش رو برداشته و فرو کرده تو رنگ و در آورده و تیکه تیکه قلمو رو گذاشته رو بوم و برداشته. ولی میدونی توی شب من ماهو بیشتر دوس دارم چون درسته که کلی ستاره پیششن و واسه ش دلبری میکنن و میدرخشن و چشمک میزنن تا توجهشو به خودشون جلب کنن اما ماه عزیز من تنهاست چون تو آسمون شب با همه فرق داره. نه ستاره ست که با دوستاش مسابقه بذارن هرکی ستاره‌ی آدمای بیشتری شد برنده ست نه ابره که با بقیه‌ی ابرا درددل کنه و یه دل سیر گریه کنن. خاصه و تک و من همینشو دوس دارم. گردالیِ تنهای مهربونِ خوشگلم.